အသက္ ႏွင့္ အခ်ိန္

စကၠန္႕၊ မိနစ္၊ နာရီ၊ ေန႕၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ စသည့္
အခ်ိန္တိုေလးမ်ားကို
ေပါင္းစည္းထားျခင္းသည္ပင္
အသက္မည္၏။
ထို႕ေၾကာင့္ အသက္ကို တန္ဖိုးထားသူသည္
အခ်ိန္ကို တန္ဖုိးထားရမည္။
ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ သံုးမ်ဳိးအနက္
တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကိုမွ မရဘဲ
အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးသူမ်ားသည္
မိမိအသက္ကို
ျဖဳန္းတီးသူမ်ားပင္ ျဖစ္၏။

သာယာဝတီမွ ေမာင္ရဲျမင့္သည္ အျခားဘာသာဝင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ ဘာသာတရားအေၾကာင္းကို ပြင့္လင္းရင္းႏွီးစြာ ေဆြးေႏြးအၿပီးတြင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးပံုအက်ယ္ကို “အ႐ႈံးမရွိေသာဒႆန” စာအုပ္တြင္ ဖတ္႐ႈႏိုင္သည္။ ေမာင္ရဲျမင့္သည္ စာဖတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အေတြးအေခၚ ေကာင္းသည္။ သူ႕အေတြးအေခၚေလး တစ္ခုကို ဖတ္႐ႈခံစားၾကည့္ပါ။

“လူတစ္ေယာက္မွာ တီဘီေရာဂါ ျဖစ္ေနသည္။ ေျခာက္လေလာက္ စြဲေသာက္လွ်င္ ကင္းရွင္းစြာ ေပ်ာက္မည့္ ေဆးလည္း သူ႕အနားတြင္ ရွိေနသည္။ သို႕ေသာ္ သူကား ထိုေဆးကို မေသာက္။ အေၾကာင္းကား ထိုေဆးသည္ သူ႕ႏိုင္ငံမွ ထုတ္လုပ္ေသာ ေဆးမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဟူ၏။ ထိုသို႕ မေသာက္လွ်င္ ထိုသူသည္ တီဘီေရာဂါျဖင့္ ေသဖို႕သာရွိ၏။”
“ထို႕အတူ ေလာဘ၊ ေဒါသ စေသာ ကေလသာေရာဂါကို ေပ်ာက္ေစမည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ေဆးသည္ ဗုဒၶ၏ ဝိပႆနာတရားပင္ ျဖစ္၏။ ထိုဝိပႆနာေဆးကို မိမိဘာသာက နည္းလမ္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မေသာက္သံုးႏိုင္၊ မက်င့္သံုးႏိုင္ဟု ဆိုလွ်င္ ပူေလာင္ေသာ၊ အပါယ္သို႕ ဆြဲခ်ေသာ ကိေလသာေရာဂါမ်ား မေပ်ာက္ကင္း႐ံုသာ ရွိ၏။”

ေမာင္ရဲျမင့္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ ရဟန္းျပဳလိုက္ေသာအခါ “ဦးဝိသုဒၶိ” ျဖစ္သြား၏။ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕၊ မႏၲေလးေက်ာင္းမွာ ငါးဝါခန္႕ သီတင္းသံုးၿပီးေနာက္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့သည္။ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕၊ ခုနစ္မိုင္ရြာရွိ ေတာင္ႀကီးတစ္ေတာင္ေပၚတြင္ တစ္ပါးတည္း ဧကစာရီ သီတင္းသံုးၿပီး ပခုကၠဴဝိပႆနာ သင္တန္းေခြ တရားမ်ားကို နာယူလ်က္ တရားက်င့္ေနသည္။

ဦးဝိသုဒၶိသည္ သူ႕ထံသို႕ ေရာက္လာသမွ် ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားအား အေတြးအျမင္ပါသည့္ တရားတိုေလးမ်ားကို ေဟာေပးေလ့ရွိသည္။ သူ႕တရားအမ်ားစုသည္ အေမးပါေသာ္လည္း အေျဖမပါေပ။ အလြန္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသျဖင့္ နမူနာတစ္ခု ေဖာ္ျပပါအံ့။ တစ္ခါတြင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕၊ သူေဌးကၽြန္းဟိုတယ္မွ ဦးဘုန္းျမင့္တစ္ေယာက္ ဦးဝိသုဒၶိ၏ ေတာေက်ာင္းေလးသို႕ ေရာက္လာသည္။ ဦးဝိသုဒၶိက စတင္ ေမးျမန္းသည္။

“ဒကာႀကီး … နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
“ဦးဘုန္းျမင့္လို႕ ေခၚပါတယ္ ဘုရား”
“ဒကာႀကီး၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ဘာလုပ္သလဲ”
“တပည့္ေတာ္ သူေဌးကၽြန္းဟိုတယ္ အင္ဂ်င္နီယာဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္ ဘုရား”
“ဒကာႀကီး၊ လူလာျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ဖို႕ တစ္ခုတည္းအတြက္လား”

ဦးဝိသုဒၶိ၏ တရားသည္ စကားလံုး (၂၇)လံုး ခန္႕ႏွင့္ ၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ ကမ႓ာ့အတိုဆံုး တရားဟု ဆိုရေလမည္လားမသိ။ ဦးဘုန္းျမင့္ အတြက္ကား အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုး ေန႕တစ္ေန႕ ျဖစ္သြား၏။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါလ်က္ “လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္” ကို ဦးဘုန္းျမင့္တစ္ေယာက္ တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ့ဖူးေပ။

ဦးဝိသုဒၶိသည္ ထိုေမးခြန္းကို ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာသူ အားလံုးအား ေမးျမန္းေလ့ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ အေျဖကိုကား ေျပာမျပေပ။ အေမးခံရသူကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ အေျဖထုတ္ရသည္။ စာေရးသူသည္ ဤတရားကို ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေဒါပံုၿမိဳ႕၊ ယမံုနာလမ္းတြင္ စတင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္။

ထိုတရားသည္ နာၾကားရသူ အားလံုးအတြက္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သြားသည္။ အသိဉာဏ္ပညာ အလင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရသြားၾကသည္။ ဤတရား ဗီစီဒီအေခြကို သာေကတ၊ (၁)ေစ်းလမ္း၊ ေရႊလဝင္း စတိုးဆိုင္ႏွင့္ ေဆးဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးေက်ာ္လွ၊ ေဒၚစန္းတင့္ မိသားစုတို႕က ဓမၼဒါနအျဖစ္ လွဴဒါန္းေနရာ ေခြေပါင္း ေထာင္ခ်ီေနၿပီဟု သိရသည္။

ထို ယမံုနာလမ္းေဘးမွ မီးေသြးေရာင္းေသာ ဘာသာျခား ဒကာႀကီးတစ္ဦးသည္ ထိုတရားကို နာၾကားမိသြားၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုဘာသာေျပာင္းလာေသာ ဒကာႀကီးသည္ ေရႊလဝင္း မိသားစုထံမွ ယင္းတရားေခြမ်ားကို ယူ၍ ထပ္ဆင့္ ဓမၼဒါန ျပဳေနသည္မွာလည္း ေခြေပါင္း ရာဂဏန္းအထိ ရွိေနၿပီဟု သိရသည္။

ထိုဘာသာျခား ဒကာႀကီးက ဦးလွဝင္းတို႕ မိသားစုအား ေျပာခဲ့ေသာ စကားမွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။

“ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ‘လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္’ ကို တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိဘူး၊ လူလာျဖစ္ရတာ မီးေသြးေရာင္းဖို႕ တစ္ခုတည္းအတြက္လို႕ပဲ ထင္ေနမိတယ္၊ ဒီတရားကို နာရမွ လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိသြားတယ္”

လူျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဝမ္းစာရွာဖို႕ မဟုတ္၊ အိပ္ဖို႕ မဟုတ္၊ စားဖို႕ မဟုတ္၊ ကာမဂုဏ္ ခံစားဖို႕ မဟုတ္။ ကုသိုလ္ျပဳဖို႕ အတြက္သာ ျဖစ္၏။ တိရစာၦန္တြင္ ဝမ္းစာရွာျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ စားျခင္း၊ ကာမဂုဏ္ ခံစားျခင္းဟူေသာ အခ်က္ေလးခ်က္ ရွိသကဲ့သို႕ လူတြင္လည္း ထို႕အတူ ေလးခ်က္ပင္ ရွိ၏။ ဤေလးခ်က္တည္းသာ ရွိေနပါက လူသည္ တိရစာၦန္ႏွင့္ ဘာမွ်မထူး၊ အတူတူသာ ျဖစ္၏။

လူသားသည္ ကုသိုလ္ (ပရဟိတအလုပ္)ကို လုပ္တတ္၏။ တိရစာၦန္ကား မလုပ္တတ္။ ဤကုသိုလ္ (ပရဟိတအလုပ္) ေၾကာင့္သာလွ်င္ လူသားသည္ တိရစာၦန္ထက္ သာလြန္ ျမင့္ျမတ္သြားျခင္း ျဖစ္၏။

မဏႎ မိေဂါ ပႆေႏၲာပိ၊
တိဏံ ခါဒံဝ ဂစၧတိ။
လဒၶကာေလာ ဒုပၸေညာပိ၊
ကာမံ ဘုၪၨံဝ ဂစၧတိ။

“သမင္သည္ ပတၱျမားကို ျမင္ေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္ဘဲ ျမက္ကိုသာ စားၿပီး ေတာတြင္းသို႕ ဝင္သြား၏။ ထို႕အတူ ပညာမဲ့ေသာ လူသားသည္လည္း လူ႕ဘဝကို ကုသိုလ္ရဖို႕ အသံုးမခ်ဘဲ ကာမဂုဏ္ ခံစားဖို႕အတြက္ အသံုးခ်၍ အပါယ္ေလးပါးသို႕ သြားသည္။”

ဤကား ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမ ေဒသနာေတာ္ေလးတစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။

“လူျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မသိေသာ ပညာမဲ့သည္ လူ႕ဘဝကို ကာမဂုဏ္ ခံစားဖို႕အတြက္ အသံုးခ်၍ အပါယ္ေလးပါးသို႕ သြားသည္။ လူျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိေသာ ပညာရွိသည္ လူ႕ဘဝကို ကုသိုလ္ရဖို႕အတြက္ အသံုးခ်၍ နိဗၺာန္သို႕ သြားသည္။”

ဆရာေတာ္ အရွင္ဇဝန (ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ) ေရးသား ထုတ္ေဝေသာ “လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္” စာအုပ္မွ ......

http://mtbgroup.ning.com မွကူးယူေဖၚျပပါသည္..

ဒီမွာ ဒုတိယအပိုဒ္ ဆက္ေရးပါ။