နေမာ အရဟေတာ

နေမာ အရဟေတာ
ကိေလသာကင္းစင္ ဘုရားရွင္ ၿမဲပင္ ရွိခိုးပါ၏။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္ မဟာျမိဳင္ဆ၇ာေတာ္ ဦးေဇာတိက

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္ မဟာျမိဳင္ဆ၇ာေတာ္ ဦးေဇာတိက

Tuesday, June 21, 2011

သာသနာကိုယ္မွာေရာက္ ၊ ေဘးေတြကြယ္ေပ်က္


Share|

သာသနာဟူသည္ သာသန (န)(√သာသ္+သု)
• အဆံုးအမေတာ္။
• ဆံုးမျခင္း။
• သတင္းစကား။
• စာ။
• အမိန္႔အာဏာထားျခင္း။ ဟူ၍ ဦးဟုတ္စိန္အဘိဓာန္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
ယခု ကၽြန္ဳပ္တုိ႔သည္ ဗုဒ္ဓကုိကုိးကြယ္ယံုၾကည္ၾကသည္ျဖစ္၍ ဗုဒ္ဓသာသနာ=ျမတ္ဘုရားအဆံုးအမေတာ္ကုိ လုိက္နာက်င့္သံုးရသည့္ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရား၏အဆံုးအမေတာ္ကား အဘယ္အရာနည္း။ သိိဖို႔လိုအပ္ပါသည္။
ျမတ္ဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ကား ဓမၼပင္တည္း။ ထိုဓမၼသည္ အက်ယ္အားျဖင့္ ဓမၼကၡန္ဓာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ရွိ၏။ (မွတ္ခ်က္။ ။ဓမၼကၡန္ဓာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို အစြဲျပဳျပီး သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးသည္ ေစတီေပါင္း 84000၊ ေရတြင္းေရကန္ေပါင္း 84000 စသည့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟူ၏။)
ထိုဓမၼကၡန္ဓာေပါင္း84000ကုိ တူရာတူရာ စု၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္အရေကာက္ေသာ္ သုတ္ ၊ ၀ိနည္း ၊ အဘိဓမၼာ ဟူေသာတိပိဋက သံုးပံု ရ၏။
ထိုတိပိဋက သံုးပံုကုိ တူရာတူရာ စု၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္အရေကာက္ေသာ္ ေဗာဓိပကၡိယတရား (၇)ပါး ရ၏။
ထိုေဗာဓိပကၡိယတရား (၇)ပါးကုိ တူရာတူရာ စု၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္အရေကာက္ေသာ္ မဂ္ဂင္ ရွစ္ပါး ရ၏။
ထိုမဂ္ဂင္ ရွစ္ပါးကို တူရာတူရာ စု၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္အရေကာက္ေသာ္ သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာ ဟူေသာ သာသနာသံုးရပ္ (တနည္း) သိကၡာသံုးပါးရ၏။
(ထိုသိကၡာသံုးပါးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ကား သတိတရားပင္တည္း။)
သိကၡာဟူသည္ သိကၡာ (ဣ)(√သိကၡ္+အာ)
• သင္ယူျခင္း။
• က်င့္ဝတ္။
• အက်င့္။
• ျဖည့္က်င့္ျခင္း။ ဟူ၍ ဦးဟုတ္စိန္အဘိဓာန္တြင္ ေဖာ္ျပထားေပးရာ ျမတ္ဘုရား၏အဆံုးအမျဖစ္ေသာ အက်ယ္ကုိမေလ့လာနိုင္ေစကာမူ အႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာ သာသနာသံုးရပ္ကို သင္ယူျခင္း၊ ျဖည့္က်င့္ျခင္းသည္ ကၽြန္ဳပ္တို႔ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္မ်ား၏ အေရးၾကီးဆံုးေသာ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထို သီလ ၊ သမာဓိ ၊ ပညာ သည္ ေလွကားထစ္သဖြယ္ ဆက္ႏြယ္ေန၏။ ဆက္ႏြယ္ပံုကား.........
သီလ မရွိလွ်င္ သမာဓိ မရွိနိုင္။
မည္သည့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမဆို ရွင္က်င့္၀တ္စာအုပ္ကုိ ရွင္သာမေဏ၊ရဟန္းေကာငး္မ်ား က်က္မွတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုစာအုပ္၏ေနာက္ဆံုးတြင္ ၁။ အသုဒ္ဓသီေလာ ဒုပၸေညာ ၊ စိေတၱကဂ္ဂံ န၀ိႏၵတိဟူ၍ ပါရွိသည္။ ဆိုလိုခ်က္ကား သီလမစင္ၾကယ္ေသာ ပညာကင္းမဲ့သူသည္ (သီလမရွိသူသည္။) စိတ္၏ျငိမ္သက္တည္ၾကည္ျခင္း(သမာဓိ)ကို မရရွိနိဳင္။
ဤစကားမွန္၏။
ဗုဒ္ဓကို ယံုၾကည္ကုိးကြယ္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ အနည္းဆံုးကိုယ္က်င့္တရားငါးပါး = လူက်င့္၀တ္ငါးပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းရ၏။
ထိုတြင္ လူသတ္မႈ=ပါဏာတိပါတကံ သီလက်ဴးလြန္သူ၏စိတ္သည္ ျငိမ္သက္ျခင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိမရွိနိဳင္။ ေနာင္တမလြန္ဘ၀ကိုမဆိုထားဘိ.. ယခုက်ဴးလြန္ျပီးခဏတြင္ပင္ ရာဇ၀တ္ေဘးကို ေတြးေၾကာက္၍ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ၾကရသည္။၊ လူအမ်ားအလယ္တြင္ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ မရွိနိဳင္။
ထိုေၾကာင့္ ေအာက္ထစ္ဆံုး အေျခခံျဖစ္ေသာ သီလေလွကားထစ္ကို မနင္းဘဲ ထိုထက္ျမင့္ေသာသမာဓိေလွကားထစ္ကုိ မတက္လွမ္းနိဳင္။ ၀ လံုးမရွိဘဲ ၀ိ ဆိုေသာအကၡရာကို ေရး၍ မရသကဲ့သုိ႔ပင္။
၂။ ၀ိကၡိတၱစိေတၱာ ေနကဂ္ေဂါ ၊ သမၼာဓမၼံ န ပႆတိ ဟူေသာ စာေၾကာင္း၏ဆိုလိုခ်က္ကား မတည္ၾကည္ေသာ ျပန္႔လြင့္ေသာစိိတ္ရွိသူသည္(သမာဓိမရွိသူသည္) သူေတာ္ေကာငး္တရားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ မသိ မျမင္နိဳင္(ပညာရွိမျဖစ္နိဳင္)။
စိတ္မတည္ၾကည္ဘဲ ဟုိေတြးဒီေတြး ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားတို႔၏ သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္ လကၡဏာေရး သံုးပါးကုိ မသိနိဳင္ မျမင္နိဳင္။
ဥပမာ ျပရလွ်င္ ေရကန္ထဲတြင္ရွိေသာ ေရသည္ လႈိင္းထ၍ မျငိမ္သက္ မတည္ၾကည္ လႈပ္ရွားေနပါက ေနာက္က်ိေနေသာေၾကာင့္ ေရေအာက္တြင္ရွိေသာ အရာမ်ားကုိ မျမင္နိဳင္။ ေရသည္ တည္ၾကည္မွသာလွ်င္ ေရေအာက္တြင္ရွိေသာ အရာမ်ားကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္နိဳင္သည္။ (တည္တည္တံ့တံ့ ရွိမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိမည္။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိမွ ရွင္းရွင္းလင္လင္ ျမင္မည္။ ထိုေၾကာင့္ တည္ၾကည္မွ ရွင္းလင္းမည္။)
ထိုေၾကာင့္ သမာဓိေလွကားထစ္ကုိ မနင္းဘဲ ထိုထက္ျမင့္ေသာ ပညာေလွကားထစ္ကုိ မတက္လွမ္းနိဳင္။
သီလေလွခါးထစ္လည္း မရွိ၊ သမာဓိေလွခါးထစ္ကား နတၳိ၊ သို႔ေသာ္ ပညာသာသနာကုိုသာ ျဖည့္က်င့္ေနပါလွ်င္ အဘယ္မွာ ေပါက္ေျမာက္နိုင္မည္နည္း။ (၀ီရိယအက်ိဳးကုိေတာ့ ရရွိနိဳင္မည္။) ပညာေလွခါးထစ္ကိုေရာက္ဖို႔ရာ ေ၀းေလစြ။
ဆက္ဦးမည္။.....................
ဦးစကၠပါလ(ေရႊဥမင္) ေရးသားတင္ဆက္သည္။

Thursday, June 16, 2011

မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼာဘိဝံသ၏ သံေဝဂၾသဝါဒကထာ

Share

မႏၲေလးၿမိဳ႕ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ (၃)တိုက္တို႔၏ အဓိပတိ မဟာနာယကခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇဓမၼာဘိဝံသသည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမ-ဇြန္-ဇူလိုင္ လမ်ားအတြင္း အေမရိကဓမၼခရီး ႂကြလ်က္ရွိရာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ၆ နာရီခြဲ၌ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းတြင္ သံေဝဂၾသဝါဒကထာ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။

တရားပြဲ မစမီ တပည့္ျဖစ္သူ အရွင္ပညာနႏၵက ဆရာေတာ္၏ ဘဝပံုရိပ္ကို ဖတ္ၾကား၏။


ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲရာဇဓမၼာဘိဝံသ၏ ဘဝပံုရိပ္

ဆရာေတာ္ကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၅ ခု ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၃ ရက္၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၃၃ ခု ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔၌ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္အနက္ တတိယေျမာက္ သားရတနာ ျဖစ္သည္။ ၁၃၀၈ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းတန္ခူးလတြင္ သာမေဏအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသည္။

၁၃၁၅ ခုႏွစ္ ပထမဝါဆိုလဆန္း ၅ ရက္ေန႔တြင္ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသည္။ ဥပဇၥ်ာယ္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိ ျဖစ္သည္။
အင္တိုင္း႐ြာ ေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးရဝိႏၵ၊ ဆရာေတာ္ ဦးေကာဝိဒတို႔အထံတြင္ သင္ပုန္းႀကီးမွ စ၍ စတင္ ပညာသင္ခဲ့သည္။

၁၃၁၂ ခုႏွစ္ နယုန္လမွ စ၍ မုံ႐ြာၿမိဳ႕ မဟာေဇာတိကာရာမစာသင္တိုက္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ယင္းတိုက္မွ ပထမငယ္ ပထမလတ္တန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

၁၃၁၄ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းတန္ခူးလဆန္း ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ေတာင္သမန္တိုက္ ပုသိမ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ပညာသင္ယူခဲ့သည္။

၁၃၁၅ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လတြင္ မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီးသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕၍ ပညာသင္ခဲ့သည္။
မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီးမွ ပထမႀကီးတန္း၊ စာသင္တန္း၊ အစိုးရစာခ်တန္း၊ သက်သီဟစာခ်တန္းမ်ားကို ေအာင္ျမင္သျဖင့္ မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီး၌ ေက်ာင္းထိုင္နာယက စာခ်အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီး၌ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ စာခ်ၿပီး ၁၃၂၉ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလ၌ စိန္ပန္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႔ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အမိန္႔အရ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္၍ စာခ်ခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္က မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ တစ္တိုက္လံုး စာသင္သား သံဃာ ၆၃-ပါးမွ်သာ ရွိသည္။
သံဃာဦးေရ တျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာရာ ၁၃၅၀ ခုႏွစ္၌ သံဃာ တစ္ေထာင္ေက်ာ္အထိ တိုးတက္လာသည္။
ယခုအခ်ိန္၌မူ ႏွစ္စဥ္ သံဃာ ၂၅၀၀-၃၀၀၀ ခန္႔အထိ တိုးတက္လာသည္။

စိန္ပန္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္၌ သံဃာမ်ားလြန္းသျဖင့္ ျပည္ႀကီးတံခြန္ၿမိဳ႕နယ္၌ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ တစ္တိုက္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
ျပည္ႀကီးတံခြန္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္၌ သံဃာ ၃၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ေနထိုင္ သီတင္းသံုးလ်က္ ရွိသည္။

ယင္းတိုက္သစ္၌လည္း စာသင္သား သံဃာမ်ား တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာၿပီး၊ ေသာက္သံုးေရ အဆင္မေျပလွေသာေၾကာင့္ ေဒးဝန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးေပစိဘုရားအေနာက္ဖက္၌ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ အမွတ္(၃)ကို တည္ေထာင္ေပးခဲ့သည္။
ယင္းတိုက္၌ စာသင္သား သံဃာ ၁၀၀ ေက်ာ္ သီတင္းသံုး ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ျပည္ႀကီးတံခြန္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္၌ ေန႔စဥ္ ကိုယ္တိုင္ စာေပပို႔ခ် သာသနာျပဳလ်က္ ရွိသည္။

ယခုအခါ သက္ေတာ္ (၇၈)ႏွစ္ျပည့္ရန္ တစ္လေက်ာ္မွ်သာ လိုေတာ့သည္။
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ သံေဝဂဉာဏ္ အထူးပြားမ်ား၍ တကာ တကာမတို႔ကိုလည္း သံေဝဂျဖစ္ေအာင္ သံေဝဂတရားမ်ားသာ ေဟာၾကားေလ့ရွိသည္။

+++++









နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ သံေဝဂၾသဝါဒကထာ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္ရာ အရွင္ရ႒ပါလႏွင့္ ေကာရဗ်မင္းႀကီးတို႔၏ အေမးအေျဖကို ေကာက္ႏုတ္ကာ လကၤာမ်ားျဖင့္ ေဟာၾကားၿပီး၊ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ဖြဲ႕ဆို ေရးစပ္ခဲ့ေသာ “သင္ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာကိုလည္း မွတ္သားဖြယ္ ထည့္သြင္း ေဟာၾကားသြား၏။

သံေဝဂၾသဝါဒကထာ လကၤာမ်ား
  • ဆိုးပင္ပ်ိဳးက၊ ဆိုးက်ိဳးရ၊ ေလာကဓမၼတာ။
  • ပူ႐ုပ္ျဖစ္လာ၊ ေအး႐ုပ္မွာ၊ ေသခ်ာ ပ်က္ေပသည္။
  • ေအး႐ုပ္ျဖစ္လာ၊ ပူ႐ုပ္မွာ၊ ေသခ်ာ ပ်က္ေပသည္။
  • မီးေတာက္ေသရာ၊ မီးေရာင္ဝါ၊ မကြာ ပ်က္စီး၏။
  • ထို႔တူမျခား၊ ႐ုပ္ပ်က္ျငား၊ ဓာတ္သား နာမ္ပ်က္၏။
  • ‘ဇရာ’‘ဗ်ာဓိ’၊ ‘ေဘာ’‘ဉာတိ’၊ ပါရိဇုည ေလး။ (ပါရိဇုည = ပ်က္စီးျခင္း)
  • ႏုနယ္႐ုပ္ဆင္း၊ ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းကား၊ အိုျခင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်။
  • ခႏၶကိုယ္ဆိုး၊ ဤ႐ုပ္မ်ိဳးကား၊ တိုး၍ မပ်ိဳ၊ အိုသာ အိုခဲ့။
  • ေရာဂါကင္းရွင္း၊ က်န္းမာျခင္းကား၊ နာျခင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်၏။
  • ဝိညာဥ္တင္းလင္း၊ သက္ရွင္ျခင္းကား၊ ေသမင္းေနာက္ဆံုး ရွိေခ်၏။
  • ပုခက္ႏွင့္ေပ၊ ေဝးေလေလ၊ နီးေလ သခ်ႋဳင္းေပတကား။
သင္ေသသြားေသာ္

ေၾသာ္ ... လူ႕ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘဝကား
အိုရ နာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။

သို႔တၿပီးကား
သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ
(အိုးေဝမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၁၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၃၅)
http://lokachantha.blogspot.com/ မွကူးယူသည္။

Wednesday, June 15, 2011

ကုိရင္ ဦးဇင္း ပညာေရး

Share|

ျမန္မာျပည္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးစနစ္မွာ
သာမေဏေက်ာ္စာေမးပြဲဆုိတာရွိတယ္။ ကုိရင္ေတြအတြက္။
ဒီစာေမးပြဲကုိ ပထမဦးဆုံး မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ သက်သီဟအသင္းက စတင္က်င္းပတာ။
ျပ႒ာန္းစာကုိ ေတာင္ၿမဳိ႔၊ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ႀကီး ေရးဆြဲေပးတာလုိ႔ သိရတယ္။
အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။

ပထမဆင့္၊ ဒုတိယဆင့္၊ တတိယဆင့္ဆုိၿပီး သုံးဆင့္ခြဲထားတယ္။
သုံးဆင့္လုံးေအာင္ရင္ ၀ိနည္းငါးက်မ္းလုံးသင္ၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီ၊
ဓမၼပဒ႒ကထာႏွစ္အုပ္လုံးေပါက္။ အဂၤုတၳဳိရ္သုံးအုပ္လုံးကုန္သြားၿပီ။
သၿဂဳိဟ္နဲ႔ သဒၵါလဲ အေတာ္သိသြာၿပီ။

သာသနာေရးဌာနက ႀကီးမွဴးက်င္းပေနတဲ့ ပဌမျပန္စာေမးပြဲျပဌာန္းစာေတြကုိ
ဒီသာမေဏေက်ာ္စာေမးပြဲက ျပဌာန္းစာေတြနဲ႔ အစားထုိးၿပီး
ျပင္သင့္တာျပင္၊ ထည့္သင့္တာထည့္ကာ သင္တန္းႏွစ္ကုိ
(၃ ႏွစ္မဟုတ္ပဲ ၇ ႏွစ္ေလာက္အထိ) တုိးခ်ဲ႔သတ္မွတ္လုိက္ရင္
ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသာမေဏတုိ႔ ပညာေရးစနစ္
ဒီထက္ အမ်ားႀကီး ေကာင္းလာႏုိင္တယ္ လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။

ပဌမျပန္စာေမးပြဲနဲ႔ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲသင္ရုိးညႊန္းတမ္းေတြဟာ
ဒီေခတ္ကာလနဲ႔ လုိက္ေလွ်ာညီေထြ ရွိမရွိ စီစစ္သင့္ၿပီ။
ေခတ္ႏွင့္ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ေအာင္ ျပင္သင့္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကုိ ျပင္ၿပီး
ထည့္သင့္တဲ့ အဂၤလိပ္စာလုိ ပထ၀ီလုိ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းလုိ
ဘာသာရပ္မ်ဳိးမ်ား သင္ၾကားေစသင့္ၿပီ။

ၾကားဘူးတာေလး ေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္။
ဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာ ကာယကံရွင္တုိ႔ အသိဆုံး။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ျမန္မာျပည္မွာ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ေတြ
ဖြင့္ဘုိ႔အေရး သက္ဆုိင္ရာဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔
သာသနာေရးအရာရွိမ်ား ငါးႏုိင္ငံခရီးထြက္ၾကတယ္။

သီရိလကၤာႏုိင္ငံေရာက္ေတာ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးမဲ့ကုိရင္ေလးမ်ားက
ျမန္မာျပည္က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနားသြားၿပီး
ဘာအကူအညီေပးရမလဲ လုိ႔ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက (ပါးစပ္ကုိတိပ္ျဖင့္ ပိတ္ထားသည့္ပမာ) ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။
ျပန္လဲ မေျပာတတ္။ ျပန္ေျပာရေအာင္ နားလဲ မလည္။

သုိ႔ႏွင့္ ကုိရင္ေလးေတြက ပါဠိဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာင္းၿပီး ေျပာျပန္တယ္တဲ့။
ဒုိ႔ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ပါဠိလုိလဲ တစ္ခြန္းမွ် ျပန္မေျပာတတ္ေခ်။
အေလ့အက်င့္လဲ မရွိ၊ အသံထြက္ကလဲ မတူေတာ့
ပါဠိလုိ ေျပာေနတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီလုိျဖစ္တာ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ဆုိတာ သူလဲ သိ၊ ကုိယ္လဲ သိ။
ႏုိ႔၊ ဘာလုိ႔ ဒီဘာသာစကားကုိ မ်ဳိးဆက္သစ္ရဟန္းသာမေဏမ်ား
မေျပာတတ္ မျဖစ္ရေအာင္ ယေန႔အထိ ပထမျပန္ ျပဌာန္းစာထဲမွာ
မထည့္ျဖစ္ေသးပါသလဲ။
စဥ္းစားသင့္ၿပီ၊ ၿပဳျပင္သင့္ၿပီ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္သင့္ၿပီ။

ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔
မႏၱေလး၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္ထြက္ဆုိေတာ့
တကၠသုိလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းအတြက္
စာမူေတာင္းလုိ႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဒီလုိေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးပုိ႔လုိက္တယ္။

သာသနာေတာ္ (တကယ္) ထြန္းကားျပန္႔ပြါးလုိလွ်င္
ေဒါက္တာအ႐ွင္ဣႏၵက

ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ ပညာေရးမူအတုိင္း
ပထမႀကီးတန္းေအာင္လုိ႔ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္ေျဖဆုိကာ
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ခြင့္ရၿပီး
သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယဘြဲ႔ ရတယ္။
အဲ့တကၠသုိလ္မွာပဲ မဟာတန္းတက္ခြင့္ရလုိ႔ ဆက္တက္ျဖစ္တယ္။
(၂) ႏွစ္ဆက္တက္ၿပီး က်မ္းျပဳတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစုိရကက်င္းပတဲ့ ဓမၼာစရိယစာေမးပြဲ၀င္ေျဖတာ
သာသနဓဇဓမၼာစရိယဘြဲ႔ ရတယ္။
ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးကုိ
လုံးစိပါဌ္စိမသိေတာင္ အေတာ္အသင့္ နားလည္ခဲ့တယ္ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။

ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးစနစ္မွာ
(အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္) ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမႀကီးတန္း၊
ဓမၼာစရိယတန္း ဆုိၿပီး အတန္း (၄) တန္းပဲ ႐ွိတယ္။
အတန္းက သာ (၄) တန္းပဲ ႐ွိတာ။
စာသင္သားရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစုဟာ
(၁၀) ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရတယ္။
ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ (၄) ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဘုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
၄ ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္သြားတဲ့ရဟန္းေတာ္ မ႐ွိသေလာက္ ႐ွားပါတယ္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္အမ်ားစု ၁၀ - ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သင္ယူရေနတဲ့
ဒီအတန္း (၄) တန္းကုိ ဘာလုိ႔မ်ား အတန္းတုိးၿပီး မထားႏုိင္ရတာလဲ။
ဘာလုိ႔မ်ား အတန္း (၄) တန္းထဲ သတ္မွတ္ထားရတာလဲ။
ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ ဒီကိစၥ ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားေပးရမွာပါ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ
ပါဠိဘာသာ (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ (Subject) ေရာေထြးေနတယ္။
ေရာေရာေထြးေထြး သင္ေပး သင္ယူေနရတာ ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သင္ေပးေနတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္အမ်ားစုက
ပါဠိဘာသာပုိင္း (Language) နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္း (Subject) ကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေရာက္တဲ့အထိ ခြဲခြဲျခားျခား ေျပာမျပဘူး။
သင္မေပးဘူး။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းအရာပုိင္းသင္ၾကားေပးမႈ
အားနည္းတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္ဆုိ ပုိမွန္ႏုိင္တယ္။

ဗုဒၶအေၾကာင္း၊ ကံ ကံ၏အက်ဳိး၊ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊
စီးပြါးေရးအျမင္ စသည္၊ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္းက်င့္စဥ္ လမ္းစဥ္စတဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြကုိ နည္းနည္းေလးမွ ျပဌာန္း စာထဲမွာ မေတြ႔ရဘူး။

အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့
စာတတ္လူမုိက္ (ပညာတတ္လူမုိက္) ေတြျဖစ္လာတယ္။
ဒီထက္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးသားဦးဇင္းေတြ ဓမၼာစရိယတန္းမွာ သင္ရတဲ့
သာမညဖလသုတ္၊ အမၺ႒သုတ္အေၾကာင္းေတြကုိ မေျပာျပတတ္တာပဲ။

ေနာက္ၿပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရး ျပဌာန္းစာမွာ
ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သမုိင္း၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္း၊
ဗုဒၶစာေပသမုိင္းပညာရပ္ေတြ ထည့္မထားဘူး။

ဒီဘာသာရပ္ဟာ ရဟန္းေတာ္တုိင္း သိသင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္တယ္။
ကုိယ္ဖတ္ေနတဲ့ သင္ၾကားေနတဲ့ အ႒ကထာစာအုပ္ (သုိ႔) ဋ့ီကာစာအုပ္ကို
ဘယ္ေခတ္က၊ ဘယ္ရာစုက၊ ဘယ္ခုနစ္ခန္႔က ဘယ္ပုဂၢဳိလ္က
ဘယ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္ ဆရာေတာ္က ေရးခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသင့္တာေပါ့။

ဥပမာ၊ ပုဂံေခတ္က သာသနာေရးအေျခအေန၊
အင္း၀ေခတ္သာသနာေရး အတက္အက်၊
ဘာ့ေၾကာင့္ သာသနာအားနည္းသြားရတယ္
စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ေတြ သိကုိ သိရပါမယ္။
ဒါမွသာ သာသနာျပဳရာမွာ ခရီးေရာက္ပါမယ္။

သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္တုန္းက
ကုလားကုိရင္ေလးတစ္ပါးနဲ႔ စကားေျပာဘူးတယ္။
သူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းသင္ရေၾကာင္း၊
သမုိင္းထဲမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းလည္းပါေၾကာင္း၊ ေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းထဲမွာ
တပုႆနဲ႔ ဘလႅိကကုန္သည္ညီေနာင္ တုိ႔ပါေၾကာင္း၊
သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊
ကုန္ေရာင္း၀ယ္ရင္း ဘုရား႐ွင္နဲ႔ေတြ႔ရာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ
အဦးဆုံး သရဏဂုံႏွစ္ပါးေဆာက္တည္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊
သူက ေျပာျပတယ္။

သူ ဆက္ေမးတယ္။
ဒီလုိ အဦးဆုံး သရဏဂုံေဆာက္တည္ရမွာ
ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေဆာက္တည္တာလဲ၊
ပါဠိဘာသာစကားနဲ႔လား၊ ျမန္မာဘာသာစကားနဲ႔လားတဲ့။
သမုိင္းကုိ သင္ေတာ့ သမုိင္းထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကုိ
စူးစမ္းတတ္တဲ့ ဒီသီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။
သမုိင္းစာအုပ္ေတြကေျပာျပတာေတြ သင္ယူရတာေတြကုိ
သီရိလကၤာကုိရင္ေလး က စူးစမ္းတဲ့သေဘာေလးပါ။
ျမန္မာကုိရင္၊ ဦးဇင္းမ်ားလည္း ဒီလုိ စူးစမ္းမႈေလးေတြနဲ႔
အမွန္တရားကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ႏုိင္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းကုိ
အတန္းတုိင္းမွာ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးဘုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပညာေရးအားနည္းခ်က္တစ္ခုက
စာသင္သား တပည့္ေတြ မ႐ွင္းလင္းတာကုိ ေမးခြင့္ ေပးမထားဘူး။
စာခ်ခ်ိန္ျပည့္ရင္ စာခ်ဘုန္းႀကီးက
“ကဲ၊ ေတာ္ၿပီ” ေလာက္ေျပာၿပီး စာအုပ္ပိတ္၊ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့တာပဲ။
စာသင္သား နားလည္လည္ မလည္လည္ သူနဲ႔ မဆုိင္သလုိဘဲ။
တကယ္ေတာ့ စာခ်ခ်ိန္ တစ္နာရီဆုိရင္ တစ္နာရီအျပည့္မခ်ဘဲ
မိနစ္ (၅၀) ေလာက္သာ ပုိ႔ခ်သင့္ပါတယ္။
က်န္တဲ့ (၁၀) မိနစ္ကို စာသင္သားေတြ မ႐ွင္းတာေမးဘုိ႔ ခ်န္ထားသင့္တယ္။
ဒီလုိအေလ့အထမ႐ွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စာသင္ၿပီး ဓမၼာစရိယဘြဲ႔ေတြသာ ရတယ္။
စာေပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တုိးတက္မႈ နည္းပါးတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။

ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားစာသင္နည္းစနစ္က
ဗုဒၶစာေပဆုိင္ရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚခြင့္ ေပးမထားဘူး။
ျမန္မာျပည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးစနစ္က
ေ႐ွ႔ကဆုိ ေနာက္ကလုိက္ေရးရတဲ့
(ၾကက္တူေ႐ြး) ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ေန္တယ္။
ဒါကုိ ဒီလုိမွတ္၊ ဒီလုိေျဖနဲ႔ ပီးေတာ့တာပဲ။
စာသင္သားေတြရဲ႕ သံသယဆူးေညာင့္ေတြကုိ ႏႈတ္မေပးၾကဘူး။
ဆရာကဆုိ တပည့္က ေနာက္က လုိက္ေရးရတဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကားမွာ
ကုိယ္သံသယ႐ွိတာ မ႐ွင္းတာကို ထမေမးရဲဘူး။
မ႐ွင္းတာေမးရင္ ဆရာသမားေတြကုိ မ႐ုိေသရာေရာက္တယ္၊
ဘုကန္႔လန္႔လုပ္ တယ္လုိ႔ အယူ႐ွိတဲ့ စာခ်ဆရာေတာ္ေတြထံေမွာက္မွာ
ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့သံသယေတြကုိ (ေအာင့္အီး) ၿမဳိခ်ရင္း
ဘြဲ႔လက္မွတ္ႀကီးေတြကုိ ရခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆုံး အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္က
ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဂၤလိပ္ဘာသာ အေရး အဖတ္ အေျပာ တတ္ေျမာက္ထားဘုိ႔ပါပဲ။ သိၾကၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း အဂၤလိပ္စာ မတတ္ရင္
အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးေတြမွာကို အဆင္ေျပဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။
တခ်ဳိ႔ ႏုိင္ငံျခားကုိ အလည္လာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း
ဒီအဂၤလိပ္စာမတတ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ပုံေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားေနရတယ္။

ဟုိတေလာဆီက အေတာ္အသင့္နာမည္ရတဲ့
အဂၤလိပ္စာမတတ္တဲ့ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါး
အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ သူ႔တပည့္ဦးဇင္းေလး အကူအညီနဲ႔ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကုိ အလည္သြားတယ္တဲ့။
ဂ်ပန္ေရာက္လုိ႔ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့
ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေလး ဘာအစာမေၾကျဖစ္တယ္ မသိဘူး။
ဦးဇင္းေလးက ဆရာေတာ့္ကုိ ၿမဳိ႔လည္ေခါင္ ရထားဘူတာ႐ုံနားမွာ ပစ္ထားခဲ့တယ္။
ဆရာေတာ္က ျမန္မာစကားက လြဲလုိ႔ ဘာစကားမွ မေျပာတတ္ေတာ့
သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အခက္ေတြ႔ ေတာ့တာေပါ့။
ေနာက္ဆုံး ဘာမွ ႀကံရာမရေတာ့ ရထားဘူတာက ထြက္လာတဲ့
လူအုပ္ႀကီးဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး
“ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔
တစ္ေနကုန္ ေအာ္ေနရသတဲ့။

ျမန္မာစာသင္သားရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အျမင္ကုိ
၂၀၁၀၊ ဧၿပီလထုတ္ အပၸမာဒမဂၢဇင္းမွာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
သာမန္စာသင္တုိက္ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဒီထင္ရွားတဲ့ဆရာေတာ္ထံသြားၿပီး
အဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံတန္းေတြမွာ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးလုိေၾကာင္း၊
သင့္မသင့္ အႀကံေတာင္းတယ္။

ထင္႐ွားတဲ့ဆရာေတာ္ေျပာတာ က
“အေျခခံစာေမးပြဲေတြမွာ အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပဌာန္းတာဟာ
ေခတ္အေျခအေနအရ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။
အ႐ွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဘယ္လုိရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔
ထည့္သြင္းခ်င္တာလဲဆုိတာကုိေတာ့ ေမးစရာ႐ွိတာေပါ့။
လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊
ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္
သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား။
ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊
ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ
အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ
အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိသိေအာင္၊
က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့
ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။
ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ
ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။
ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္။
တကယ္စိတ္၀င္ စားတယ္၊ ဥာဏ္အသင့္ အတင့္႐ွိတယ္ဆုိရင္
အသက္ (၃၀) ေက်ာ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ
အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။” တဲ့။

သူေျပာခဲ့တဲ့ အထက္ပါစကားေတြ ထဲမွာ မ႐ွင္းမလင္းတာေတြပါေနတယ္။
ဥပမာ၊ လမ္းေဘးခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္႐ုံ ရည္႐ြယ္တာလား၊
ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္႐ုံေလာက္ ရည္႐ြယ္တာလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိက်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္
သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာလား ဆုိတဲ့ သူ႔စကား။

ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ ဒီလုိ ေမးစရာမလုိဘူးလုိ႔ယူဆတယ္။
ကုိရင္ (သုိ႔) ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ အဂၤလိပ္စာသင္းေပး၊ သင္ယူကတည္းက
ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာအထိ က်ယ္ျပန္႔ သြားေအာင္
သိသြားေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခ်င္တာပါပဲ။

ဒီလုိ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ သင္ေပးသင္ယူသြားရင္းနဲ႔ပဲ
လမ္းေဘးက ဆုိင္းဘုတ္ေတကုိ ဖတ္တတ္မွာျဖစ္ၿပီး
ႏုိင္ငံျခားသား ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္လာမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္က
“ဆုိင္းဘုတ္ဖတ္တတ္တာေလာက္ကုိပဲ ေခတ္အျမင္႐ွိတယ္လုိ႔ယူဆရင္၊
ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားလက္ဆုံေျပာတတ္တာကုိပဲ
အျမင္က်ယ္တယ္လုိ႔ယူဆရင္ေတာ့ အေျခခံတန္းေတြမွာ
အဂၤလိပ္စာထည့္သြင္းျပ႒ာန္းတာကုိ ဘာမွ် မေျပာလုိပါဘူး” လုိ႔ ဆုိတယ္။

ဒါက ဘာကုိ ဆုိလုိတာပါလဲ။

စာေရးသူအျမင္ကေတာ့
အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာဟာ အဂၤလိပ္စကားကုိ ေျပာတတ္ဖုိ႔၊ ေရးတတ္ဖုိ႔၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဆုိင္းဘုတ္ကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ သတင္းစာကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊
ပိဋကတ္စာေပကုိပဲ ဖတ္ရ ဖတ္ရ၊ ဖတ္တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာရာမွာလဲ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကုိ
တ႐ုတ္လူမ်ဳိးနဲ႔ေျပာရ ေျပာရ၊ ကုလားလူမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာရ ေျပာရ၊ ေျပာတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။

ဆရာေတာ္ဆက္ေျပာတာက
“ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဓမၼေတြကုိ ကမၻာအထိ သိေအာင္၊ က်ယ္ျပန္႔သြားေအာင္ လုပ္ဖုိ႔
ရည္႐ြယ္ပါတယ္ ဆုိရင္ေတာ့
ဒီနည္းစနစ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္။
ပါဠိ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာအသြားအလာကုိ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ျမင္တဲ့အထိ
ျမန္မာႏုိင္ငံက သင္ၾကားနည္းစနစ္နဲ႔ က်က်နနသင္ေစခ်င္တယ္။
ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စာသင္ယူတာက ပုိေကာင္းမယ္” တဲ့။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီစကားအရ
ဆရာေတာ္က အေျခခံတန္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာကုိ မျပ႒ာန္းေစလုိဘူး။
၀ါ - အေျခခံတန္း စာသင္သားေတြကို
အဂၤလိပ္စာ မသင္ၾကနဲ႔လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။

စာေရးသူအျမင္ကေတာ့
အေျခခံတန္းမွာကတည္းက သူ႔အရြယ္ သူ႔အဆင့္နဲ႔အညီ သိသင့္တဲ့
စာသင္သားလဲ က်က္မွတ္ဖတ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့
အေျခခံအဂၤလိပ္စာကုိ ျပ႒ာန္းေပးၿပီး သင္ၾကားေပး ထားသင့္တယ္။
ဒီလုိလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ပါဠိစာေပဖက္မွာ အားနည္းသြားမယ္လုိ႔ေတာ့
(လုံး၀) မယုံၾကည္ဘူး။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

အဂၤလိပ္စာ မသင္ရလဲ ပါဠိစာေပ အားနည္းခ်င္ နည္းေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ေတာ္တဲ့လူက ေတာ္တာပါပဲ။ ညံ့တဲ့လူက ညံ့ေနတာပါပဲ။
ဆရာေတာ္က စာသင္သားသံဃာေတာ္ေတြကို
ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္မွ
အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေစခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့
အတန္းျပ႒ာန္းစာထဲမွာ မထည့္သြင္းပဲနဲ႔ အလြတ္သင္ယူေစခ်င္တဲ့
သေဘာလုိ႔ ယူဆမိတယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီအျမင္ဟာ ေယဘုယ်မဆန္ဘူးလုိ႔ယူဆပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့ေတာ့ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက အသက္ ၃၀ ေလာက္မွ ဓမၼာစရိယတန္းကုိ ေအာင္ၾကတာ။ ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ၿပီးရင္လဲ စာသင္တုိက္အမ်ားစုက လက္ခံခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
ဆုိေတာ့ အသက္လဲႀကီး ေနစရာလဲ အခက္အခဲေတြ႔ေနတဲ့
ဓမၼာစရိယေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ရဟန္းေတာ္ဟာ
အဂၤလိပ္စာသင္ယူဖုိ႔ အခြင့္အေရး အေတာ့္ကုိ နည္းသြားပါၿပီ။

စာေရးသူအျမင္က
ဒီအဂၤလိပ္စာကုိ အေျခခံအတန္းေတြမွာကတည္းက
ျပ႒ာန္းစာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး သင္ယူေစခ်င္တာ။

ထူးခၽြန္တဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားက
ပိဋကတ္စာေပေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိႏုိင္ၾကမွာျဖစ္ၿပီး
ဘက္စုံေတာ္တဲ့ နုိင္ငံျခားသာသနာျပဳ
ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အလည္အလတ္တန္းစားရွိတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့
ဓမၼာစရိယတန္းေအာင္ပီးတာနဲ႔ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းထုိင္မဲ့ ေနရာအသီးသီးမွာ
(၁၀) တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြကို
အဂၤလိပ္စာ ျပနုိင္တဲ့အဆင့္ေရာက္လာမွာပါ။

အဲ၊ အနိမ့္္ဆုံးအဆင့္ကေတာ့
လမ္းေဘးကဆုိင္းဘုတ္ေတြ လမ္းညႊန္ေတြကုိ ဖတ္တတ္လာၿပီး
အထက္တစ္ေနရာမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့
ဂ်ပန္အလည္သြားတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးလုိ
“ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာမ်ား ပါၾကပါသလားခင္ဗ်ား” လုိ႔
ေအာ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

ေျပာခ်င္တာက
ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ရဟန္းေတာ္မ်ား ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္သာသနာျပဳႏုိင္ေအာင္
ပါဠိစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာစာေပေရာ၊ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းေရာ၊ အဂၤလိပ္စာေရာ
ျပ႒ာန္းစာထဲမွာ ထည့္ၿပီး သင္ၾကားေပးေစခ်င္တာပါ။

(မန္း သာသနာ့တကၠသုိလ္ ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္အတြက္ ေရးထားတာပါ)
ဓမၼဂါဒင္း မွ ကူးယူသည္။

ေညာင္တုန္း-ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက (သာမာန္လိုေဟာေပမဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ တရားေဟာနည္းသစ္)

ပဌာန္းအႏွစ္ခ်ဳပ္-၁

ဆရာ႔ဂုဏ္အင္ ေန႔စဥ္ပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္ပါ၏

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ပံုရိပ္မ်ား
Share |

မွ်ေ၀လိုပါက

Share |

*ေရေသာက္သံုးသင့္ေသာ အခ်ိန္မ်ား*

1) - နံနက္အိပ္ယာထထခ်င္းတြင္ ေရ ၂ ဖန္ခြက္ေသာက္ပါ။
ကိုယ္အတြင္းရိွ ကလီစာမ်ားအား ႏိုးရာတြင္ အဆင္ေျပပါသည္။
2) - အစာမစားမီ မိနစ္ ၃၀ ခန္႕အလိုတြင္ ေရ တစ္ဖန္ခြက္ေသာက္ပါ။ အစာေၾကလြယ္သည္။
3) - ေရမခ်ိဳးမီ မိနစ္ ၃၀ ခန္႕အလိုတြင္ ေရ တစ္ဖန္ခြက္ ေသာက္ပါ။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္က်ေစပါသည္။
4) - မအိပ္မီ ေရ တစ္ဖန္ခြက္ေသာက္ပါ။ ေလျဖတ္ျခင္းႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ ေလျဖတ္ျခင္းတို႕ကို ေလ်ာ့နည္းေစပါသည္။

ဘ၀သမိုင္း

ေစာကားကာပို မနာလိုသည္႔

ကိုယ္႔ကိုမုန္းသူ အျခားလူကို

ရန္မူမည္႔ဟန္ မတံုံ႔ျပန္ႏွင္႔

သူ႔ကံအရိုင္း သူ႔သမိုင္းတည္း၊

မရိုင္းေစရန္ မိမိကံကို

ေ၀ဖန္ဆစ္ပိုင္း ဥာဏ္ျဖင္႔ႏွိဳင္း၍

သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ပါ၊။

နဲနဲေလး မိတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

My photo
စာေရးရတာ တီထြင္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ စြန္႔စားလိုစိတ္ ခရီးထြက္ျပိးစူးစမ္းလိုစိတ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္။ သာေပါင္းညာစား အရြံရွာဆံုးဗ်ာ။ ၆-ႏွစ္သားကတည္းကေလ ေမြးရပ္ေျမကုိစြန္႔၊ ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ပညာသင္ဖို႔ ဘၾကီးဘုန္းၾကီးက ေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ ပညာသင္တာ သူမ်ားလိမ္တာ မခံရေအာင္၊ ဘယ္သူေတြက လူလိမ္လဲဆိုတာ သိေအာင္၊ စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႕ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ် အရာရာတိုင္းကို ဆရာတင္ပါတယ္။ အားလံုးမွာ အစြမ္းကိုယ္စီ ရွိၾကတဲ့အတြက္ ေကာင္းျမတ္တဲ့အစြမ္းရွိသူ အားလံုးကို ေလးစားပါတယ္။ ဒီေဆာင္ပုဒ္ေတြကို ၾကိဳက္တယ္။ မနာလိုကင္း၊ ၀န္တိုရွင္း၊ လက္ငင္းခ်မ္းသာသည္။ အေနလည္းေကာင္း၊ စိတ္လည္းေကာင္း၍၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ၊ တတ္မွသာ၊ ငါဟာ ၾကီးပြားမည္။ အေနမေကာင္း၊ စိတ္မေကာင္း၍၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ၊ မတတ္ပါ၊ ငါဟာ ဆုတ္ယုတ္မည္။ ရိုးဂုဏ္ေျဖာင့္ဂုဏ္၊ ယဥ္ေက်းဂုဏ္သည္၊ လူဘံုေလာက၊ ႏွစ္သာရတည္း၊ သူက ျငဴစူ၊ မၾကည္ျဖဴလည္း၊ ခြာယူမရ၊ ကြာမက်။ ေရႊဂုဏ္ေငြဂုဏ္၊ ရာထူးဂုဏ္သည္၊ လူဘံုေလာက၊ အကာ မွ်တည္း၊ သူကျငဴစူ၊ မၾကည္ျဖဴက၊ ခြာယူလိုက၊ ကြာ၍က်။ ကိုယ့္ကုသိုလ္က၊ ကိုယ့္ဘ၀၊ မုခ် ျမွင့္တင္ နိဗၺာန္၀င္။ စသည္ စသည္....................

ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့လုပ္ျဖစ္လဲ

ဗဟုသုတ တိုးပြားေစဖို႔အတြက္ ဟုိ၀က္ဆိုဒ္ ဒီ၀က္ဆိုဒ္ေတြကုိ လိုက္ဖတ္ပါတယ္။ ဒီလို ဖတ္ေနရင္းကေန တခ်ဳိ႕တင္ျပတဲ့ပိုစ္ေတြဟာ ဒုိင္ယာယီနဲ႔ ေရးမွတ္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ေကာင္းေနတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲလိုေရးမွတ္ထားမိမွာ အမွန္ပါပဲ။ ခုေခတ္အခါက်ေတာ့ ေခတ္သစ္နည္းနဲ႔ ဘေလာ့လုပ္ၿပီးမွတ္စုလုပ္ထားလိုက္ရင္ ေရာက္ရာၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္ၾကည့္နိဳင္သလို ကိုယ့္မွတ္စုကုိလည္း ယူဖတ္ခ်င္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ဖြင့္ၾကည့္နိဳင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုိဆိုဒ္ ဒီဆိုဒ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး အလဟႆမျဖစ္ေအာင္၊ ကုိယ့္ႏွင့္၀ါသနာတူသူမ်ားကုိလည္း လြယ္ကူစြာ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈနိဳင္ေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး တတ္သိတဲ့ဘေလာ့ပညာအနည္းငယ္န႔ဲ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ပိုစ္တင္ဖို႔ထက္ ေကာင္းနိဳးရာရာေလးေတြ အမ်ားအက်ဳိးရွိမယ္ထင္တဲ့ပိုစ္ေတြ ကို ကူယူၿပီး တင္ျဖစ္တာက မ်ားမယ္။......................။

မဂၤလာစကားမ်ား

Followers